میدان دادن به اروپا اشتباه است
رویکرد اخیر اروپا در قبال ایران از زمینه‌چینی برای حمله به ایران از طریق صدور قطعنامه در شورای حکام آژانس بین‌المللی اتمی گرفته تا مواضع روشن آلمان در تایید حمله به ایران و در نهایت تداوم تهدید به مکانیسم ماشه و بازگرداندن تحریم‌های شورای امنیت ملی سازمان ملی برای تحمیل شرایط مذاکرات هسته‌ای، همگی حاکی از این است که دیپلماسی با اروپا افق روشنی ندارد.
اروپا در چهار قرن گذشته محل تولد سکولاریسم و لائیسته بوده و این اروپا از طریق استعمار و بعد‌ها از طریق جذب جوانان کشورهای غیراروپایی، مروج اندیشه سیاسی جدایی از دین سیاست شد. انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (ره) این روند چهار قرنه مسلط در سراسر جهان را معکوس کرد. درواقع شاهدیم که انقلاب اسلامی در کمی بیش از چهار دهه که از عمرش می‌گذرد، تقلای دولت‌های اروپا را برای بی‌اعتبار‌نمایی از دین در امر سیاست، به چالش کشیده و گفتمان توانایی دین در اداره حکومت را به عنوان یک الگوی جایگزین نه فقط در منطقه بلکه در سطح جهانی تقویت کرده و اشاعه داده است. از همین منظر و براساس همین اختلاف بنیادی اروپایی‌ها یک احساس خطر بسیار جدی نسبت به ایران دارند و اگرچه شاید در نگاه اجمالی بعد از انقلاب عمده دشمنی‌ها از سوی آمریکا و رژیم صهیونیستی صورت گرفته است اما اروپایی‌ها در مسیر دشمنی با ایران کم نگذاشته‌اند و بعضی گوی سبقت را از همتایان آمریکایی خود ربوده‌اند. گذشته از کارنامه خفت‌بار آنها در جنگ و همراهی با صدام در طول هشت سال دفاع مقدس، (کمک فرانسوی‌ها به احیای نیروهای رژیم بعث و و ارسال سلاح شیمیایی از طرف آلمانی‌ها و هلندی‌ها) و بعد از جنگ، قطع مراودات متوالی، اعمال تحریم‌های متوالی و دوباره برقرار کردن تجارت که البته بیشتر سودش را هم آنها می‌بردند و همین طور اعمال محدودیت‌های متعدد ویزا و پوشش و پناه دادن به منافقین و معارضین ایران و درنهایت رفتار غیرمتمدنانه در مذاکرات هسته‌ای با ایران در حالی که ایران در این مسأله از همان بدو کار رویکردی شفاف و تعاملی در این قضیه داشت، همگی نشان می‌دهد که اروپا در قبال جمهوری اسلامی به هیچ وجه رویکردی سازنده نداشته است. مشخصا در برجام، دنیا شاهد بود که اروپا کاملا انفعال به خرج داد و به بهانه ترس از آمریکا به هیچ‌کدام از تعهدات خود درباره ایران عمل نکرد.رفتار اخیرسه کشور اروپایی در همین چند دور مذاکرات اخیر که آخرین دور آن در استانبول برگزار شد، نشان می‌دهد که این سه کشور خیلی تمایلی به همکاری با ایران ندارند و البته در عین حال خیلی هم مایل نیستند باب همکاری با ایران را ببندند چون از توانمندی‌های ایران برای مقابله با تحریم و حتی مقابله با حمله نظامی با توجه به تجربه حمله اسرائیل آگاه شده‌اند. میدان دادن به اروپایی‌ها در هر نوع مذاکره‌ای در دنیای امروز، اشتباه است. این را می‌شود اولا به‌واسطه تجربه روشن ایران که نشان می‌دهد هیچ‌کدام از کشورهای اروپایی به هیچ عنوان قابل اعتماد نیستند، درک کرد و هم به این دلیل که اروپا قدرت اقتصادی سابق خود را از دست داده و اساسا در رقابت با آمریکای ترامپ، چین و بریکس دیگر بازیگر قابل اعتنایی نیست و نهایتا در حد عامل اجرای منویات آمریکا واسرائیل عمل می‌کند.
